Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη
Κατά την
επί γης παρουσία του βλέπουμε το Χριστό σε πάρα πολλές περιπτώσεις, να
εμφανίζεται ως απόλυτος εξουσιαστής όλων των υλικών και πνευματικών δυνάμεων.
Καθησυχάζει ταραγμένα νερά, μετατρέπει το νερό σε κρασί, θεραπεύει τυφλούς και
χωλούς, ανασταίνει νεκρούς, εκβάλλει δαιμόνια. Με όλα αυτά τα θαύματά του
φανερώνει την κυριαρχία του επί του υλικού και πνευματικού κόσμου. Εκείνο το
στοιχείο το οποίο επιβεβαιώνει την εξουσία του, το παρουσιάζει ο ίδιος μέσα από
την σημερινή ευαγγελική περικοπή, όταν απευθυνόμενος στον παραλυτικό του λέγει:
"τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου."[1]
(Παιδί μου σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου). Είναι ένας λόγος ακαταλαβίστικος
για την κοινή ανθρώπινη λογική. Δεν είναι ίσως, εκείνη την στιγμή το ζητούμενο
για τον παραλυτικό, μπορεί να σκεφτεί κάποιος. Για φανταστείτε τον παραλυτικό,
να δέχεται να τον μεταφέρουν στον Χριστό, διότι έχει ακράδαντη την πίστη ότι θα
τον θεραπεύσει. Το πιστεύει και αυτός και εκείνοι που τον μεταφέρουν τόσο πολύ,
που με πείσμα παραμερίζουν κάθε εμπόδιο που εμφανίζεται σ' αυτήν την προσπάθειά τους. Ακόμα κι όταν βλέπουν
ότι λόγω του πολύ κόσμου είναι αδύνατον να πλησιάσουν τον Χριστό, δεν
παραιτούνται της προσπάθειας αλλά χρησιμοποιούν άλλο τρόπο για να πετύχουν το
σκοπό τους. Ανεβαίνουν πάνω στην στέγη και παραμερίζουν το κομμάτι της εκείνο
κάτω από το οποίο βρισκόταν ο Χριστός και κατεβάζουν το φορείο με τον
παραλυτικό μπροστά του. Όλη αυτή η προσπάθεια, όλος αυτός ο αγώνας
επιβεβαιώνουν την πίστη που είχαν όλοι τους, ότι ο Χριστός θα κάνει το θαύμα,
όπως και τελικά έγινε. Φαντασθείτε λοιπόν, με βάση την απλή ανθρώπινη λογική αν
αυτό συνέβαινε σε εμάς, πως θα ακούγαμε αυτό το "παιδί μου συγχωρούνται οι
αμαρτίες σου", ενώ εμείς περιμένουμε την θεραπεία μας. Σίγουρα θα
απογοητευόμασταν. Θα σκεφτόμασταν ότι πήγε χαμένη όλη αυτή η προσπάθεια που
κάναμε. Και όλ' αυτά θα ήταν αποτέλεσμα της ελλιπούς πίστεως μας. Δεν μπορεί
εύκολα ο κόσμος να κατανοήσει την ανάγκη και την αξία της άφεσης των αμαρτιών. Ας
υποθέσουμε ότι κάποιος είναι υπόλογος απέναντι στην δικαιοσύνη και πρόκειται να
του δοθεί χάρη. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει σε μια τέτοια περίπτωση
είναι να παραγραφούν, να αμνηστευθούν οι επιβαρυντικές πράξεις του, να
διαγραφούν εντελώς, για να πάψουν να τον βαρύνουν πλέον. Το ίδιο ισχύει και για
την θεία δικαιοσύνη. Προκειμένου να λάβουμε χάρη από τον Θεό θα πρέπει να
είμαστε απαλλαγμένοι, θα πρέπει να έχουμε τύχει "συγγνώμης και άφεσης των
αμαρτιών και των πλημμελημάτων ημών".[2]
Αυτό κάνει ο Χριστός στην προκειμένη περίπτωση. Ασχολείται και με την παραλυσία
την οποία όπως ακούσαμε θεραπεύει, πρωτίστως όμως ασχολείται με την εξαφάνιση
της αιτίας της, που είναι η αμαρτία. "Από των πολλών μου αμαρτιών ασθενεί
το σώμα, ασθενεί μου και η ψυχή".
Με το
"τέκνον αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι" η υπόθεση μεταφέρεται από το σώμα
στην ψυχή, από το αποτέλεσμα στην αιτία, από τα κλαδιά στις ρίζες. Ο Χριστός
ήθελε να γιατρέψει πρώτα την ψυχή. Αυτή ήταν άρρωστη, αυτή έπρεπε να θεραπευθεί
πρώτα και να προετοιμαστεί κατάλληλα για τον αιώνιο προορισμό της. Ως αλάθητος
γιατρός, κάνει την γνήσια, την τέλεια διάγνωση ως παντογνώστης και προβαίνει
στην ενδεδειγμένη, στην τέλεια θεραπεία.
Η αμαρτία
τραυματίζει βαθύτατα την ανθρώπινη ψυχή, την μολύνει. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη
θεραπείας, αποκατάστασης της ψυχικής υγείας. Κανένα ανθρώπινο μέσο δεν μπορεί
να βοηθήσει. Ακόμα και οι ψυχίατροι που εξ αντικειμένου ασχολούνται με την
επιστήμη της ψυχιατρικής, μόνο τα ψυχικά και νευρολογικά προβλήματα μπορούν να
προσεγγίσουν. Μόνο στο αποτέλεσμα μπορούν να παρέμβουν και όχι πάντα. Η αιτία
που δημιουργεί το ηθικό κακό, με ένα και μοναδικό τρόπο αντιμετωπίζεται, μόνο
με το μυστήριο της εξομολογήσεως. Η πρακτική της εξομολογήσεως και το μυστήριο
της μετάνοιας ικανοποιούν απολύτως την ανάγκη που έχει ο άνθρωπος για να
εξωτερικεύσει τα αμαρτήματά του και να γαληνεύσει την συνείδησή του. Όταν ο
Χριστός ήταν στη γη, έδινε ο ίδιος την άφεση των αμαρτιών. Τι γίνεται όμως με
τους μετά Χριστόν ανθρώπους; Χάνουν αυτή την ευεργεσία; Όχι βέβαια. Ο ίδιος ο
Κύριος δίνει διαχρονικό χαρακτήρα στη δυνατότητα της αφέσεως των αμαρτιών
καθιερώνοντας ο ίδιος το ιερό μυστήριο της μετανοίας και της εξομολογήσεως.
Λίγο πριν το τέλος της επί γης παρουσίας του συστήνει το μυστήριο της ιεράς
εξομολογήσεως όταν απευθυνόμενος προς τους Μαθητές του λέει: "Λάβετε
πνεύμα Άγιον. Αν τινων αφήτε τας αμαρτίας αφέωνται αυτοίς. Αν τινων κρατήται
κεκράτηνται."[3]
(Λάβετε Άγιο Πνεύμα. Σε όποιους συγχωρήσετε τις αμαρτίες, θα τους είναι
συγχωρημένες. Σε όποιους τις κρατήσετε ασυγχώρητες, θα κρατηθούν έτσι). Την
ομολογία των αμαρτιών μας μάς ζητά ο ίδιος ο Θεός από την Παλαιά Διαθήκη
κιόλας: "Λέγε συ πρώτος τας αμαρτίας σου, ίνα δικαιωθείς."[4]
Αγαπητοί μου αδελφοί, η περίοδος που διανύουμε
τώρα της Αγίας και Μεγάλης Σαρακοστής με το πνεύμα που την διακατέχει
προσφέρεται για μετάνοια και εξομολόγηση. Ακούμε στον Όρθρο της Κυριακής αυτό
το διάστημα την Εκκλησία μας προσευχητικά να ψάλλει: "Της μετανοίας
άνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα". Ας γίνει και προσωπική προσευχή του καθενός
από εμάς, για να μας δώσει ο Θεός διάθεση μετανοίας στις καρδιές μας και να
ανοίξει με την χάρη του τις ψυχές μας. Ας αναζητήσουμε αυτό το διάστημα το
πετραχήλι του πνευματικού, για να μπούμε κάτω από αυτό και να ομολογήσουμε τις αμαρτίες
μας και να έχουμε την βεβαιότητα ότι ο Χριστός με την αγάπη και ευσπλαχνία του
θα μας πει: "Τέκνον αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι."[5]Αμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου